Full Throttle Fury bracht de meest toegewijde fans op de been.
Grembergen – De Grembergse band Herpes won zaterdagnacht voor eigen publiek De Slag Der Jeugdhuizen, oftewel Zandrock 2007. Herpes beet nochtans na loting de spits af. De groep speelde voor een half volle tent, maar liet zich daardoor niet uit het veld slaan.
Zandrock/De Slag Der Jeugdhuizen was een succes. De opkomst was groter dan vorig jaar. Het ziet er naar uit dat de organisatoren het juiste recept hebben gevonden om nog een tijdje door te gaan.
Bar Code Inject ging met lege handen naar huis.
Na Herpes volgde Bar Code Inject uit Sint-Gillis. De groep rond zangeres Marie Pien spreidde zelfzeker een half uur lang zijn muzikale talent tentoon. Achteraf bleek dat het publiek en de jury hun muziek minder apprecieerde.
Whiplash zette een potige set neer.
Whiplash stapte als derde band op het podium. Deze vier jonge kerels uit Zele brachten een zeer stevige set. Helaas verknalden de meer trage nummers hun ijzersterke performance. De jury beloonde Whiplash met een dag opnamestudio. Het trio Full Throttle Fury uit Grembergen had er van bij de start ongelofelijk veel zin in. Hun optreden werd vooral bijzonder gesmaakt door de vele fans die ze hadden meegebracht. Full Throttle Fury werd door de Editie-lezers vooraf als beste band uitgekozen en werd daarvoor beloond met 100 euro. Als laatste band kwam Breakdown aan bod. Hun set werd uitermate gewaardeerd door het publiek want Breakdown mocht de publieksprijs in ontvangst nemen.
Nog even alles op een rijtje:
1. Herpes (waardebon van 500 euro bij Strings & Things)
2. Whiplash (één dag gratis opnamestudio)
3. Full Throttle Fury (prijs van de Editie-lezers)
4. Breakdown (publieksprijs)
6 reacties
Eu, moester iemand beeldmateriaal hebben van de zaterdag…
Uhm … rockrally in Grembergen? Grembergse band wint ? De mindere act van den avond ? Smells fishy
Ik stond er van in het begin en ik vond ze de verdiende winnaar. Full throtle fury (of zoiets) had ook een sterk optreden gedaan. Whiplash was technisch erg sterk, maar origineel minder. De andere twee groepen zeiden me weinig. ’t is een kwestie van smaak misschien…maar ik kan me volledig bij de jury aansluiten.
Tis indd een kwestie van smaak, maar als de jury zegt dat de winnaar uitblonk door originaliteit (lees: weggelopen uit A Clockwork Orange mét een pamper aan) dan vraag ik me af wat er primeert, de muziek of hoe je je gedraagt ? Dan vind ik muzikanten met een sok rond hun l*l net iets origineler, maar die spelen dan ook een paar categoriën hoger.
Een korte poging tot legitimatie…1 poging! Grappig dat een mens over smaak begint, want smakeloosheid is nu net datgene wat herpes bindt/typeert. Het is net die pure kitsch en de frivoliteit dat een mens, ogenschijnlijk onschuldig weliswaar, in het kamp van de outsider duwt. Maar daarin ligt net haar kracht! Expliciete Camp laat ons toe om een genre als rock volledig onderuit te halen, of op zijn minst in twijfel te trekken. Met muziek heeft dat alles weinig tot niets van doen. Eerder met performance…performativiteit…rollenspelen. Kan een mens zich afvragen: waar is de authenticiteit van rock, de doorleefde teksten van de zanger, de zweetdruppels van de gitarist spattend op de eerste rijen van het publiek, de bassist die vrouwen ophitst met een enkel manoeuvre op zijn langwerpig fallussymbool, de drummer die zijn stokken wegkeilt… . Ik kan niet met zekerheid zeggen of zulke dingen nooit zullen voorkomen in een herpesset, most likely they will, maar dan zeker onder het mom van ironie, parodie en kamp. Maar dit is een terzijde. De centrale vraag die een mens opwerpt is: waar is de oprechtheid? Wel. Die is er. In de muziek. In de teksten. Die is er niet. In de muziek. In de teksten. Wanneer men de schoenenportretten van bijvoorbeeld Andy Warhol bekijkt, kijkt men met eenzelfde blik naar de oppervlaktestructuur. En in die oppervlakte ligt net het momentum. Natuurlijk zijn de schoenen van iemand als een Vincent Van Gogh veel authentieker. Er gaat een passie van uit die nooit gezien is. Maar Vincent, de arme stakkerd, werd gek van zoveel eerlijkheid en oprechtheid. Want hoe kon arme Vincent zich ins hemelsnaam verantwoorden aan een wereld die uitgaat van objectiviteit, rationaliteit en hàrdheid? Had Vincent Andy tegengekomen had hij nooit zijn oor afgehakt. De pastiche is de meest doorgedreven vorm van schuilen. En dàt verdedigingsmechanisme, hoezeer ook onoprecht, hoewel te veel groepen naar mijn goesting dwepen met het onoprechte begrip oprecht, blijkt wonderwel te werken in een wereld van de performance. Smakeloos? Zeer zeker. schaamtelijke gedragingen? De nagel op de kop! Overdreven onoprechtheid? Hahaha, dat is het! Originaliteit? Stop, ik kan niet meer! Slechtste band ooit? Je doet me dood!!! We lachen, blijven lachen, huilen, blijven huilen zoals de tristesse die een clownsfiguur in zich draagt, tot we, gehuld in een bedje van zwartgallige maden, er de brui aan geven. Vriendelijk bedankt voor de vruchtvolle informatie en inspiratie die een wonderbaarlijk inzicht teweeg heeft gebracht. Steffen De Bruyne, je dienaar.
Meer foto’s vindt u op http://www.fullthrottlefury.be !