In het magazine is te weinig plaats om de afgelopen drie jaar grondig te overlopen met burgemeester Piet Buyse. Daarom vervolgen we het interview hier, want ook over het ‘burgervader’ zijn, over Fabeltjesland, fietspaden, de nieuwe gevangenis en de gemeenteschool in Appels hadden we de burgemeester wat te vragen.”Ik ben heel trots dat ik burgemeester mag zijn van deze stad. Ik voel me met deze stad verwant”, zegt hij.

In het vorige interview grote interview met Editie (eind 2003) zei je “De Dendermondenaar moet zich in zijn burgervader herkennen”. Slaag je daarin?

“Dat voel ik wel ja. Ik word door steeds meer mensen zo genoemd. ‘Ah, onze burgervader is hier.’ Ik word door mensen anders bekeken omdat ik die titel draag, al ben ik wel dezelfde Piet gebleven. Daar is niets aan te doen, maar ik probeer de mensen die binnenkomen hier in mijn bureau of die ik tegenkom op straat zich op hun gemak te laten voelen. De tijd dat ze met hun pet in hun handen staan te draaien, dat moet weg.”

Het is een lastige job, maar kan je er ook plezier in hebben, in het burgemeester zijn?

“Ja, er zijn momenten waarop je zegt ‘het is toch wel ongelooflijk’, maar bij zo’n functie krijg je de mooie, maar ook de slechte dingen. Bij mij is de balans toch positief. Ik ben ook heel trots dat ik burgemeester mag zijn van deze stad. Ik voel me met deze stad verwant. Het feit dat je iets kan betekenen voor veel zaken, in dossiers of voor mensen, dat geeft voldoening.”

Lig je er soms wakker van?

“Soms wel. In het begin lig je soms wakker omdat je denkt aan de verantwoordelijkheid die op je afkomt. Ga ik dat wel kunnen? Dan moet je denken: ‘ik heb de juiste mensen, en samen met hen ga ik de juiste beslissingen nemen.’ Zo voel je je gesterkt in de functie. En op het moment dat het nodig is, op de zware momenten zoals we die meegemaakt hebben, kan je samen de beslissingen nemen die nodig zijn.”

Na het drama in Fabeltjesland ben je nationaal en internationaal in beeld gekomen.

“Dat is een grote verandering geweest. Vroeger werd ik aangesproken in Dendermonde, en als ik eens op mijn gemak wou zijn, gingen we naar Gent. Dat is totaal veranderd. In Vlaanderen, in Kortrijk, in Hasselt word ik aangesproken als burgemeester van Dendermonde. Zelfs op reis in het buitenland word ik aangesproken door Vlamingen.”

Heeft dat z’n effect op het functioneren als burgemeester?

“Ik mag niet onder stoelen of banken steken dat het grote indruk gemaakt heeft op vele mensen. Ik sprak in die periode ook met veel ministers, en als die dan zeggen dat we dat goed aangepakt hebben, dan ben je daar efkes niet goed van. Maar je doet het natuurlijk niet daarom. Je doet het voor onze mensen, voor de stad. Je beseft geen seconde dat de wereldpers hier zit. Als we ergens met burgemeesters samenzijn, ben ik uiteraard nog steeds burgemeester van een provinciestad, maar ben ik ook ‘de burgemeester van Dendermonde’. Ik heb dat niet uitgebuit, maar men weet het wel.”

Men erkent u als burgemeester die de stad door die moeilijke periode heeft geloodst…

“Ja, veel collega’s zeggen dat ook. Ik heb ook een brief geschreven naar mijn collega’s in Limburg die nu met een drama geconfronteerd worden. Ik heb daarin mijn medeleven geuit, enerzijds, maar ook sterkte gewenst aan de burgemeester. Ik weet wat ze daar nu meemaken, wat de bevolking meemaakt, en ik denk aan hen.”

Veilige fietspaden

Een paar concrete dossiers nu, te beginnen bij de fietspaden die voor iedereen van élke partij een belangrijk punt waren tijdens de verkiezingscampagne in 2006. Ook in Editie sprak je drie jaar geleden over het belang van veilige fietspaden.

“Het blijft een hoge prioriteit, en mijn twee collega’s, de schepenen van mobiliteit en openbare werken (Bart Van Malderen en Leen Dierick, nvdr) zijn daar hard mee bezig. Maar er staan tussen droom en daad in Vlaanderen ongelooflijk veel praktische bezwaren. Ik heb het al tegen een aantal mensen binnen de VVSG (Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten, nvdr) gezegd: dit kan niet meer. Dat je binnen een legislatuur zoiets belangrijk als een fietspad niet kan realiseren, dat is onaanvaardbaar. De procedures zijn veel te zwaar. Ik heb het ooit met een boutade gezegd: ‘Ik heb als schepen van openbare werken veel projecten opgestart, ik vrees dat ik als burgemeester niet het lintje zal kunnen knippen.'”

“Een tweede reden voor de vertraging valt meer onder onze verantwoordelijkheid. Als we zo een probleem aanpakken, dan beslissen we om dat grondig te doen. We moeten niet alleen fietspaden leggen, in het open gebied is nog wat werk op vlak van afvalwater. Als we het fietspad ergens aanpakken, dan willen we tegelijk het afvalwater meenemen. Wat baat het om nu een fietspad aan te leggen om het binnen twee jaar kapot te schieten voor een nieuw rioolstelsel? De combinatie maakt de dossiers administratief complexer. Dat vergt meer tijd, maar we zijn er wel van overtuigd dat als de werken dan gedaan zijn, we van de problemen af zijn.”

Het gevangenisdossier

De Raad van State stuurde de stad en de provincie terug naar af door het gevangenisplan te schorsen. De meerderheid wijst het actiecomité en de Open VLD met de vinger, maar is het niet gewoon het stadsbestuur dat een fout maakte door rechtsonzekerheid in het plan te laten staan?

“Ja, maar dan knelt wat ons betreft het schoentje. We hadden het opgesteld met slechts één uitweg. Daar was tijdens het openbaar onderzoek veel protest op. We besloten toen een tweede ontsluitingsmogelijkheid op te nemen en overtuigden de gemeenteraad, de provinciale deputatie en de Vlaamse minister voor Ruimtelijke Ordening ervan ons te volgen. Op het moment dat dat goedgekeurd is, heb ik al het mogelijke gedaan om die theoretische mogelijkheid, de ontsluiting naar het noorden, gerealiseerd te krijgen. Ik heb tegen de mensen van het actiecomité gezegd dat ik dat wilde uitleggen, maar men is nooit op de uitnodiging ingegaan. Ze zijn hier geweest op het moment dat het bezwaarschrift al neergelegd was. Daar voelde ik me een beetje gepakt. We kregen net het gevoel dat we het gingen halen, dat de noordelijke ontsluiting er zou komen, maar nooit hebben we de kans gekregen het in beslotenheid uit te leggen… We organiseerden toen de openbare vergadering in de Belgica om de bevolking te informeren, want we hadden het gevoel dat we in de media geklopt waren door de tegenstanders. De voorstanders laten zich minder horen.”

“Ik wil het onderscheid wél maken tussen het actiecomité en de politiek. In de politiek is het zo dat je als stad sterker staat als je in unanimiteit iets beslist. We zegden dan ook tegen Open VLD ‘Je laat een kans liggen voor uw stad. Wees toch eens een beleidspartij!’ Dat is een beetje onze colère.”

“We zijn volop aan het werken, samen met het provinciebestuur, en we zijn blij dat we weer verder kunnen, want wat de minister van Justitie betreft, was het Aalst. Nu zitten we weer op de rails.”

Begrijp je dat buurtbewoners die klacht indienden?

“Ja, maar op het moment dat je dat oplost, dan kan ik er niet inkomen dat ze dan nog zeggen ‘ah nee, zelfs dan niet’. Er zijn aanpassingen geweest allerhande, en als ze dan nog zeggen, ‘neen, zet ze aan de andere kant van de Dender.'”

Gemeenteschool Appels

Het dossier rond de gemeenteschool in Appels zorgde tijdens de legislatuur al voor tegenstellingen tussen de meederheidspartijen (opslorpen tegen vrije schoolkeuze, onmiddellijk Freinet of afwachten…). Het is al een tijdje stil. Hoe zit het met ermee?

“Met de school op zich gaat het niet goed: de school bloedt dood. Maar, we hebben beslist dat we de school zullen recycleren en er een Freinetschool van maken. Dat is geen school die zich richt op de kinderen van Appels, maar die een meerwaarde wil zijn in het onderwijsaanbod van Dendermonde. Hier intern zijn de politieke plooien daarover gladgestreken.”

“We hadden het gevoel dat Appels te klein is om twee scholen levend te houden. De toenmalige schepen van onderwijs, Pierre Caudron, die ondertussen helaas overleden is, heeft de onderhandelingen gevoerd. Ik heb toen gezegd: ‘Pierre, jij voert de onderhandelingen. Ik niet, want ik ben een katholiek en sta in het vrij onderwijs.’ Dat is dan slecht afgelopen binnen de fractie waar geen rugdekking was. Toen heb ik gezegd: ‘OK, dan laten we het zo, maar jullie trekken de deur dicht.'”

“Maar ik geloof in het concept van die Freinetschool. Een aantal stadsgenoten gaan naar Aalst, Gijzegem of Temse omdat ze in die scholen geloven. Niemand organiseert dat in Dendermonde. We kunnen daar als gemeentelijk onderwijs iets bieden aan de bevolking. De school leent zich ook heel goed voor het Freinetonderwijs. De campagne begint in het voorjaar van 2010, omdat het de bedoeling is in september te starten met de eerste graad. Terwijl het ‘gewone’ onderwijs uitdooft, neemt het Freinetonderwijs de plaats in. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat lukt.”

Interview: Timothy Vermeir
Foto’s: Astrid Bultijnck